Po prawie 3 latach pracy z wewnetrznym dzieckiem, procesowaniu emocji, pracy z cialem i energia, przekonalam sie, ze wybaczenie krzywd jest niekoniecznie mozliwe.

Nawet jesli wlozy sie duzo wysilku i energii w terapie i zmiane siebie, to wybaczenie moze nie nadejsc. I to jest bardzo ludzkie, bo trudno oczekiwac przebaczenia tam, gdzie nie bylo milosci, akceptacji i szacunku na co dzien. Trudno wybaczyc jesli spotykamy sie z odmowa uznania naszych krzywd, wyparciem, obwinianiem i przerzucaniem na Nas odpowiedzialnosci za przeszle wydarzenia.

Mimo to, mozna zyc bez wybaczenia nie chowajac jednoczesnie urazy, nie rozpamietujac i rozdrapujac przy byle okazji starych ran.

Wspomne tu jeszcze o moich doswiadczeniach z tzw. bajpasingiem duchowym i co zaobserwowalam w tym temacie. Na przestrzeni kilku lat spotkalam osoby, ktore ktore interesujac sie duchowoscia, zaczely praktykowac radykalne wybaczanie, zeby stac sie ” bardziej uduchowionym”. Odrzucajac tym samym swoje emocje, cielesnosc i kontakt z prawdziwymi reakcjami. W rezultacie te osoby odciely sie od siebie robic sobie duza krzywde. Nigdy nie zapomne pewnej kobiety, ktora stwierdzila, ze wybaczyla swojemu oprawcy, bo zobaczyla ich poprzednie reinkarnacyjne wcielenia i ona tez go krzywdzila, wiec mu przebacza, bo ona tez jest winna. Ta kobieta az sie cala trzesla ze skumulowanych i nie wyrazonych emocji, podczas opowiadania swojej. historii.

Duzo jest ofiar takiej pseudo duchowosci. To jest po prostu jeszcze jedna forma wyparcia i finalnie przemocy emocjonalnej, ktora sobie robimy.

Wiec co jesli nie mozemy wybaczyc?

Mozemy nauczyc sie odpuszczac, odpuszczac ludzi, sytuacje dla nas bolesne poprzez akceptacje i puszczenie tego ze swojej przestrzeni .Jest to praktyka, ktora ja zaczelam stosowac, kiedy zrozumialam, ze nie musze na sile nic nikomu wybaczac. Praktykuje odpuszczanie w gorszych momentach, kiedy mam emocjonalne flashbacki albo cos mnie bardzo drazni. Dzieki temu moge spokojnie funkcjonowac, zyc normalnie bez poczucia winy i konfliktu w sobie.